ต่อจากความเดิมตอนที่แล้ว “ความพ่ายแพ้ของพันธมิตร”
ช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมา มันช่างเป็นสงกรานต์ที่กร่อยสิ้นดี ไม่ได้รู้สึกอยากเฉลิมฉลองเนื่องในโอกาสวันปีใหม่ไทยเลยสักนิด แทบจะทุกบ้านต้องมานั่งดูสงครามกลางเมืองในกรุงเทพฯ เหมือนนั่งดู Cloverfield ภาค Bangkok Dangerous
ส่วนตัวผมเกลียดเสื้อเหลืองแต่ก็ไม่ชอบเสื้อแดง จะว่าไปในช่วงแรกของเสื้อแดงก็ดูเหมือนจะมีคนเห็นด้วยพอสมควร แต่หลังจากภาพที่ออกไปหลายคนก็เก็บเสื้อแดงเข้ากระเป๋าแล้วก็ไม่กล้าบอกใครว่าเห็นด้วยกับกลุ่มนี้ซักเท่าไหร่
ถ้าไม่นับกลุ่มคนที่ถูกซื้อ (500 บาท?) ก็น่าจะพอแยกประเภทกลุ่มเสื้อแดงได้ประมาณนี้
- คนต่างจังหวัด ที่ไม่ได้ถูกซื้อ
- เกลียดรัฐบาล ประชาธิปัติย์ เสื้อเหลือง
- ชอบทักษิน
จะเห็นว่ากลุ่มแฟนคลับทั้ง 3 กลุ่มเป็นกลุ่มคนต่างจังหวัดซะส่วนใหญ่ เสียงที่ออกมาเลยดูเบาหวิว พูดอะไรไม่มีใครฟัง ถึงแม้คนในเมืองหลวงที่มีการศึกษาจะเชียร์เสื้อแดงอยู่ไม่น้อย แต่พอถึงเวลาเมื่อภาพมันออกมาแบบนั้นก็ต้องเงียบหายไม่แสดงตัวกันไป
ก็ช่วยไม่ได้ในเมื่อการตลาดไม่ดีจริงและภาพที่ออกมามันรู้สึกแบบนั้นว่า
- ม๊อบรับจ้างแน่ๆ
- ลูกน้องทักษินแน่ๆ
- พวกไม่มีการศึกษาแน่ๆ
ตรงข้ามกับเสื้อเหลืองที่ภาพออกมาดูดีกว่ามากมายเมื่อเทียบกับเสื้อแดง ถึงแม้ว่าการปิดสนามบิน 5 วัน จะแย่กว่าปิดถนน 3 วัน อยู่หลายขุม แต่ภาพที่มองมามันไม่น่าเอาเสื้อสีที่ตัวเองเชียร์ไปเก็บเข้ากรุเท่า เสื้อแดงกลายเป็นตัวตลก ป่าเถื่อนและทักษินเสียแรงสนับสนุนไปมากโข
ว่ากันว่าพระเจ้ามอบทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเมืองไทย .. อากาศดี ไม่มีภายุหิมะ เฮอริเคน ภูเขาไฟระเบิด แถมอาหารอร่อย ทะเลสวย ปลูกอะไรก็ขึ้น พื้นที่กว้างขวาง
มอบให้ทุกอย่างเลย ยกเว้นอยู่อย่างเดียว .. คือผู้บริหารประเทศและความสงบสุข ที่มักจะกลับมาวุ่นวายในทุกๆ 4-5 ปีครั้งนึง .. 14 ตุลา .. พฤษพาทมิฬ .. เสื้อแดง-เสื้อเหลือง
ฝากรูปข้างล่างไว้ให้รู้ว่าเสื้อแดงแพ้หมดใจจริงๆ
